Tag: twórczość

mistrz dyskomfortu – o kinie jasona reitmana

8 sierpnia, 2014 encore Brak komentarzy

Jason Reitman. Rocznik 1977. Abstynent, libertarianin, miłośnik serii „Obcy”. Nakręcił cztery pełnometrażowe filmy, które zarobiły dotąd przeszło 450 milionów dolarów, zwracając zainwestowane weń pieniądze ponad ośmiokrotnie (!). Zdobyły przy tym około dziewięćdziesięciu różnej maści nagród i nominacji do najbardziej prestiżowych wyróżnień w dokonaniach filmowych na całym świecie (on sam zgromadził cztery nominacje do Oscara już w wieku 32 lat). Ciekawe portfolio, prawda?

Gdzie upatrywać przyczyn sukcesu filmów Jasona Reitmana? Czym wyróżnia się na tle gros innych amerykańskich filmowców? Co jest charakterystyczne dla jego twórczości?

artykuły / eseje / felietony

lokalny patriota – o kinie ulricha seidla

8 lipca, 2014 encore Brak komentarzy

Ulrich Seidl, człowiek skądinąd nader sympatyczny, z iście demonicznym błyskiem w oku i cynicznym uśmiechem na ustach od lat przypatruje się Austriakom. I trzeba przyznać nie przebiera w środkach w wyciąganiu demonów tkwiących w rodakach. A wszystko to czyni… z miłości do nich.

artykuły / eseje / felietony

cnoty czy grzechy? – o filmowym tryptyku iñárritu i arriagi

8 czerwca, 2014 encore Brak komentarzy

Rok 2000. Tryumf meksykańskiego reżysera Alejandro Gonzáleza Iñárritu dzięki wybiórczej, lecz pełnokrwistej panoramie społeczeństwa Mexico City w „Amores Perros”. Wkrótce przychodzą kolejne: „21 gramów” (2003) i „Babel” (2006). Trzy filmy, trzy wydarzenia. Poklask, uznanie krytyki, tłumy na sali. I skandal. Filmowiec oskarża wieloletniego przyjaciela i współpracownika Guillermo Arriagę, autora scenariuszy do wyszczególnionej powyżej tzw. „trylogii śmierci”, o przypisywanie sobie wyłączności na rzekomo artystyczny sukces filmów. Arriaga dłużny nie pozostaje. Ich filmowe – bo takie interesują nas najbardziej – drogi rozchodzą się. Arriaga próbuje sił jako reżyser. „Granice miłości” (2008) według jego scenariusza bolą, ale nie tak jak dzieła stworzone w tandemie z Iñárritu – bolą pustką i brakiem wyrazistości. Brakuje Iñárritu. On zaś każe na siebie czekać dłużej. Podstawowym grzechem „Biutiful” (2010) jest… no cóż, brak Arriagi.

artykuły / eseje / felietony